Νάτη, έρχεται σαν κύμα σε μια ερειπωμένη ακτή της Τυνησίας.

Έτσι όπως γευόμουν τη χαρά μιας μακρινής παρουσίας και αναλογιζόμουν την πικρή γεύση που μου άφηνε σε αλλοτινούς καιρούς η αποτυχία, ήρθε ανεπαίσθητη σκιά θανάτου να με τυλίξει σε μια

Μίλησέ μου, μην αφήνεις να σε πληγώνουν αιχμηρές άκρες θρυμματισμένων ονείρων.

  Σκόνη, βουή, θολές εικόνες. Δεν μπορώ να δω. Πού είσαι;

Ο άνθρωπος και οι σχέσεις του. Ο μοναχικός άνθρωπος και το άνοιγμά του στους άλλους. Το άνοιγμα γίνεται στην κοινότητα. Για την κοινότητα της εκκλησία μιλάει ο χριστιανισμός, για τη σοσιαλιστική κοινότητα ο Αριστερός.

Σήμερα δεν είναι και τόσο hit ή trendy να περπατά ένας καλογυμνασμένος νεαρός στους δρόμους της γειτονιάς του για την καθημερινή του βόλτα, χωρίς να αγωνίζεται να συγκρατήσει τις περισσότερες

  Αλληλεγγύη, ανθρωπιά, φιλανθρωπία.

Καθώς γράφω ένα κείμενο για τη σιωπή μέσα στον διαλογισμό, νοιώθω την αδυναμία των λέξεων να πουν αυτό που νιώθω. Πως το βασικό πρόβλημα της ανίατης εποχής μας –πέρα από

Πώς αλήθεια θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα και να αντιστραφεί η εθνική μας κατάθλιψη;

Μία δραματοποιημένη αφήγηση επιλεγμένων αποσπασμάτων από το μνημειώδες έργο του Νίκου Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο». Δωρεάν είσοδος στο Ίδρυμα Νιάρχου.