Το κόκκινο κραγιόν από τα χείλη σου σχεδιάζει φιγούρες που χορεύουν παλιά ροκ στα όνειρά μου

Εμείς που αγαπάμε τους ανθρώπους, αυτούς που μας κοιτούν στα μάτια πλημμυρισμένοι από ενέργεια και ζωή αλλά και τους άλλους που σκύβουν από το βάρος ενός ανείπωτου πένθους.

Δεν ένιωθα τίποτα για σένα, δεν ένιωθες τίποτα για μένα. Συναντηθήκαμε όμως και μιλήσαμε και γελάσαμε και έπειτα σιωπήσαμε, καθώς έφυγες σαν σκιά που τη βρήκε το φως. Γιατί άραγε έφυγες; Δεν

Γαλήνια τα νερά στραφταλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Αν η αγάπη εξαγνίζει, γιατί με χρεώνεις με τόσες αμαρτίες;

Μια ματιά σε όσα άφησα μέσα μου για σένα, σε όσα δεν έκανα για να σε κρατήσω κι αυτοί οι ήχοι από τη μουσική που μιλούν για ό,τι θα μπορούσε

Κρυμμένος θησαυρός η εικόνα σου στη σκέψη μου.

Την εποχή που οι Έλληνες προσπαθούν, καταθέτοντας ψυχή και αίμα, να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, η ζωή σε ένα κτήμα μοιάζει να ξετυλίγεται γεμάτη εντάσεις, με εγωκεντρικούς αλλά και πολύπλοκους

Οι πληγές δεν αιμορραγούν πια φανερά.

Ο Φουσκάτι Τάκι το μικρό ελεφαντάκι είναι δυστυχισμένο! Στο δάσος τα άλλα ζωάκια τον κοροϊδεύουν, γιατί έχει μεγάλη μύτη και χοντρά πόδια. Αν και ζει απομονωμένο και λυπημένο, γνωρίζει το