Σηκώνω το ποτήρι να βρέξω τα χείλη μου με τη μυρωδιά σου και αντικρύζω απέραντους κόσμους στα μάτια σου.

Δεν μπόρεσα να γράψω άδειος ο νους από εμπνεύσεις, άδεια η ψυχή από ερεθίσματα. Στον πόλεμο των ιδεών πάλεψα σκληρά ενάντια στην απληστία, στην αγνωμοσύνη, στην αδιαφορία, στην αναισθησία των

Άνοιξε ψυχή μου το παράθυρο και τρέχα πάνω σε ανοιχτές θάλασσες Κυλίσου στο χορτάρι και χάιδεψε τα σύννεφα Αξίζεις να βρίσκεσαι κοντά στα πουλιά και στα δέντρα Μην υποκύπτεις στα

Κάθομαι στον προθάλαμο του ιατρείου με τον (υπέροχο) γιο μου και περιμένουμε μέχρι να έρθει η σειρά μας να τον εξετάσει η παιδίατρος. Μαζί μας και μία συμπαθέστατη κοπέλα με

Τέλειωσαν τα παλιά τα όνειρα και το κενό, πες μου, πώς να το καλύψω με τόσο ρεαλισμό;

Αν και έψαξα όσο μπορούσα, δεν μπόρεσα να βρω ούτε ένα ψέμα. Τα χρησιμοποίησες όλα για να φτιάξεις τον μύθο σου.

Συχνά αναρωτιέμαι ποιο είναι το νέο νόημα που μπορεί να δώσει στη ζωή του ένας άνθρωπος στην εποχή της κρίσης. Πώς, παρά την οικονομική ένδεια και τον θορυβώδη πάταγο των

Η μια επιγραφή προμετωπίδα σε μια ζωή που ξεδιπλώνεται με χάρη ή πείσμα, αδιάφορη σχεδόν για τους επιπόλαιους στόχους ή τον προορισμό μας.

Παρακαλώ μην μου την τσαλαπατήσετε. Αφήστε την να περάσει αγέρωχη στο άρμα της. Απόσμασμα από το βιβλίο του Νίκου Παπανικολάου «Στις σκιές σε αγναντεύω, μα σε προσμένω στο φως», των εκδόσεων

Αχ αυτός ο χρόνος! Πώς επεκτείνεται, πώς τεντώνεται, πώς παίζει μαζί σου.