Ταξιδεύω από τη σκιά στο φως μ’ ένα βαγόνι σκέψεις.

Αυτές οι σκέψεις μου αφήνουν ένα απαλό αποτύπωμα: μια μελαγχολία τόσο τρυφερή τόσο γοητευτική! Ας ξαναζεστάνουμε το όνειρο, με χίλιους δύο τρόπους ας ξαναμιλήσουμε για την αιώνια αγάπη. Γι’ αυτήν που τσαλαβουτά σε

Μερικές φορές, το να γελοιοποιείσαι είναι τόσο ανακουφιστικό, καθώς μόνο έτσι μαθαίνεις να μεθάς με τη φτήνια σου. Είσαι πιο μικρός απ’ ό,τι φαντάζεσαι αλλά και πιο μεγάλος απ’ όσο νομίζεις.

Τον ακούς; Ο ήχος του βιολιού μαλακώνει τις φλέβες στον λαιμό μου. Σαν μια απαλή στρώση βούτυρου στα χείλη μου, το άγγιγμά σου θεσπέσιο μύρο. Τα ακούς; Τα λόγια μου πολύχρωμα μπαλόνια

Μια ξεφτισμένη ζωγραφιά τα μάτια μου. Με έπνιξε το ξημέρωμα ένας ωκεανός από αδίστακτες εικόνες, που ξέθαψαν τα κύματα καθώς κοιμόμουν. Πώς να αντιστεκόμουν έτσι απροετοίμαστος;

Το κόκκινο κραγιόν από τα χείλη σου σχεδιάζει φιγούρες που χορεύουν παλιά ροκ στα όνειρά μου

Εμείς που αγαπάμε τους ανθρώπους, αυτούς που μας κοιτούν στα μάτια πλημμυρισμένοι από ενέργεια και ζωή αλλά και τους άλλους που σκύβουν από το βάρος ενός ανείπωτου πένθους.

Δεν ένιωθα τίποτα για σένα, δεν ένιωθες τίποτα για μένα. Συναντηθήκαμε όμως και μιλήσαμε και γελάσαμε και έπειτα σιωπήσαμε, καθώς έφυγες σαν σκιά που τη βρήκε το φως. Γιατί άραγε έφυγες; Δεν

Γαλήνια τα νερά στραφταλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Αν η αγάπη εξαγνίζει, γιατί με χρεώνεις με τόσες αμαρτίες;