Γαλήνια τα νερά στραφταλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Αν η αγάπη εξαγνίζει, γιατί με χρεώνεις με τόσες αμαρτίες;

Κρυμμένος θησαυρός η εικόνα σου στη σκέψη μου.

Οι πληγές δεν αιμορραγούν πια φανερά.

Τι σημασία έχει ποιος φταίει αν το κάστρο σωριάστηκε και τα ερείπια χάσκουν απροστάτευτα;   

Μαζί σχεδιάζαμε το μέλλον. Αγιογραφίες. Τώρα που έφυγες μερικά μόνο μουντζουρωμένα χαρτιά βρίσκω, τσαλακωμένα και πεταμένα, που δεν τολμώ να ξεδιπλώσω.  

Τι όμορφη θέα!

Νάτη, έρχεται σαν κύμα σε μια ερειπωμένη ακτή της Τυνησίας.

Έτσι όπως γευόμουν τη χαρά μιας μακρινής παρουσίας και αναλογιζόμουν την πικρή γεύση που μου άφηνε σε αλλοτινούς καιρούς η αποτυχία, ήρθε ανεπαίσθητη σκιά θανάτου να με τυλίξει σε μια

Αν είσαι όμορφη μην με ρωτάς, καθώς αναρριγάς στο άγγιγμά μου. Μην μου λες πόσο περήφανη είσαι για όσα έχεις πετύχει.