
Ουρλιαζε η καθημερινοτητα μια αισχρη ανισοτητα
Πώς να μπορέσεις να τρυπήσεις την επιφάνεια και να δεις την αλήθεια; Ποιος το τολμά, όταν γνωρίζει πως μπορεί να μην βρει, τον κόσμο που ονειρεύτηκε με κόπο, μελέτη και σκέψεις

Κόλαση και Παράδεισος
«Θα προσμένω τυφλός, μονάχα, τον πρώτο γκρεμιστή στην Κόλαση, αιώνια να τον βλέπω, τον βλάμη· τον Παράδεισο –με σιωπή τραγουδώντας– να πλάθει!» (Οι τελευταίες φράσεις από τον «Επτάπολο» του Ι.

«Ντροπιαζει κανεις τον δασκαλο του οταν μενει για παντα μονο μαθητης . . .»
«ὅτι ἃ μή οἶδα οὐδέ οἴομαι εἰδέναι», Σωκράτης ο Αθηναίος Εντός του εργασιακού μεσαίωνα και της οικονομικής δίνης που έχει περιέλθει η χώρα, οι δάσκαλοι ως θύματα αυτής της ζοφερής

Ο ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΣΟΥ ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΥΡΩΔΙΚΟ ΠΟΥ ΑΓΑΛΛΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ
Το ένα κορμί μέσα στο άλλο… Ένα αδιαίρετο σύμπλεγμα, «Η έκσταση της Αγίας Θηρεσίας», το τέλειο γλυπτό του Μπερνίνι. Μια αψεγάδιαστη ένωση, τέσσερα πόδια μπερδεμένα, τέσσερις μηροί που κινούνται χωρίς θόρυβο, σαν τροχοί σε ανώμαλο

ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΑΠΟ ΑΥΠΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ!
Από ρολόγια που με παρατηρούσαν αμέτοχα και δείκτες που με ειρωνεύονταν ακίνητοι. Τι ξέρεις εσύ από εφιάλτες που έφευγαν την ημέρα, διωγμένοι από τη σκέψη που χαμογελούσε στο αύριο και

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ;
Αυτός κι εκείνη κι ένα μαγευτικό tango. Τι πόνος, πόση θλίψη! Την κοιτάζει… Η ματιά του λαχτάρα, περιτυλιγμένη με ένταση και ανεξερεύνητο θυμό. Τον κοιτάζει… Η ματιά της μυστήρια, γεμάτη

Πέθανε ο έρωτας;
«Δέκα μυριάδες ορισμούς μπορείς να δώσεις στον έρωτα. Και οι ποιητές όλοι από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, δουλεύοντας ετούτο το μεταλλείο της άνοιξης, μας δείχνουν κάθε φορά κι από

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΩΡΑ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
Θεέ μου νιώθω τόσο ευτυχισμένος! Γι’ αυτό θα ήθελα να σε παρακαλέσω, αν γίνεται, να πληρώσω τώρα το αντίτιμο. Δεν θέλω να ξημερώσω με νέα χρέη. Από το βιβλίο

ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΛΑΣΠΕΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ
Αχ αυτός ο χρόνος! Πώς επεκτείνεται, πώς τεντώνεται, πώς παίζει μαζί σου.