Τα χέρια μου απλώνονται απαλά επάνω στα πλήκτρα, δεν μπορώ να συνθέσω μουσική, αλλά είσαι εσύ το πιάνο –αλήθεια πού είσαι; κι οι νότες τα στήθη σου κι εγώ αυτός

Στον έρωτα δεν υπάρχουν αποστάσεις. Όπου είσαι φιλάς. Όπου είσαι αγαπάς. ΄Οπου είσαι λιώνεις. Αναστατώνεσαι. Νεράκι γίνεσαι και χύνεσαι. Χάδι απαλό που ακουμπά και γλυκαίνει τον αέρα. Μια στάλα βροχής

Τι κάνεις γλυκιά μου, πώς είσαι; Εϊ, γιατί δεν μιλάς; Γιατί σφίγγεις τα χείλη σου;

Αν μπορούσε κάποιος να δώσει χρώμα στη μοναξιά και εικόνα στις σκέψεις και τις επιθυμίες, θα μπορούσε τελικά να καταλήξει στους ίδιους τόπους, που κάποτε συνέτειναν στη χαρά, την απόλαυση μιας

Μερικές φορές, το να γελοιοποιείσαι είναι τόσο ανακουφιστικό, καθώς μόνο έτσι μαθαίνεις να μεθάς με τη φτήνια σου. Είσαι πιο μικρός απ’ ό,τι φαντάζεσαι αλλά και πιο μεγάλος απ’ όσο νομίζεις.

Οι δρόμοι που δεν διαβήκαμε μαζί και το ζευγάρι που ξεμακραίνει αργά, σαν πλάνο από ταινία του Αγγελόπουλου.

Αυτές οι σκέψεις μου αφήνουν ένα απαλό αποτύπωμα: μια μελαγχολία τόσο τρυφερή τόσο γοητευτική! Ας ξαναζεστάνουμε το όνειρο, με χίλιους δύο τρόπους ας ξαναμιλήσουμε για την αιώνια αγάπη. Γι’ αυτήν που τσαλαβουτά σε

Ταξιδεύω από τη σκιά στο φως μ’ ένα βαγόνι σκέψεις.

Για τον έρωτα και την ομορφιά, καθώς μιλούσαν ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας, όλοι έψαχναν στα βάθη της ψυχής τους να βρουν κατακάθια μιας ζωής που σπαταλήθηκε χωρίς αιδώ. Να

Τι κράτησες αλήθεια από μένα; Το βράδυ που έγλειφα τα χείλη σου, να φύγει η πίκρα τους, θα το θυμάσαι;