Αυτοχειριασμένη ποίηση   Πάρε με λοιπόν από δω. Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα, πώς ζούνε το χειμώνα. Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία κι όλους

Για να παίζετε καλά, έλεγε ο θεατράνθρωπος Στανισλάβσκι στους ηθοποιούς του, να έχετε πάντα στο μυαλό σας μια εικόνα, όπου κι αν βρίσκεστε: στο άδειο θέατρο στη διάρκεια της πρόβας, ή στη σκηνή μπροστά σε

Πώς να μπορέσεις να τρυπήσεις την επιφάνεια και να δεις την αλήθεια; Ποιος το τολμά, όταν γνωρίζει πως μπορεί να μην βρει, τον κόσμο που ονειρεύτηκε με κόπο, μελέτη και σκέψεις

«Θα προσμένω τυφλός, μονάχα, τον πρώτο γκρεμιστή στην Κόλαση, αιώνια να τον βλέπω, τον βλάμη· τον Παράδεισο ­­­­­–με σιωπή τραγουδώντας– να  πλάθει!» (Οι τελευταίες φράσεις από τον «Επτάπολο» του Ι.

«ὅτι ἃ μή οἶδα οὐδέ οἴομαι εἰδέναι», Σωκράτης ο Αθηναίος Εντός του εργασιακού μεσαίωνα και της οικονομικής δίνης που έχει περιέλθει η χώρα, οι δάσκαλοι ως θύματα αυτής της ζοφερής

Το ένα κορμί μέσα στο άλλο… Ένα αδιαίρετο σύμπλεγμα, «Η έκσταση της Αγίας Θηρεσίας», το τέλειο γλυπτό του Μπερνίνι.  Μια αψεγάδιαστη ένωση, τέσσερα πόδια μπερδεμένα, τέσσερις μηροί που κινούνται χωρίς θόρυβο, σαν τροχοί σε ανώμαλο

Από ρολόγια που με παρατηρούσαν αμέτοχα και δείκτες που με ειρωνεύονταν ακίνητοι. Τι ξέρεις εσύ από εφιάλτες που έφευγαν την ημέρα, διωγμένοι από τη σκέψη που χαμογελούσε στο αύριο και

Αυτός κι εκείνη κι ένα μαγευτικό tango. Τι πόνος, πόση θλίψη! Την κοιτάζει… Η ματιά του λαχτάρα, περιτυλιγμένη με ένταση και ανεξερεύνητο θυμό. Τον κοιτάζει… Η ματιά της μυστήρια, γεμάτη

«Δέκα μυριάδες ορισμούς μπορείς να δώσεις στον έρωτα. Και οι ποιητές όλοι από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, δουλεύοντας ετούτο το μεταλλείο της άνοιξης, μας δείχνουν κάθε φορά κι από

Θεέ μου νιώθω τόσο ευτυχισμένος! Γι’ αυτό θα ήθελα να σε παρακαλέσω, αν γίνεται, να πληρώσω τώρα το αντίτιμο. Δεν θέλω να ξημερώσω με νέα χρέη.   Από το βιβλίο