Τα χέρια μου απλώνονται απαλά επάνω στα πλήκτρα, δεν μπορώ να συνθέσω μουσική, αλλά είσαι εσύ το πιάνο –αλήθεια πού είσαι; κι οι νότες τα στήθη σου κι εγώ αυτός

Τι κάνεις γλυκιά μου, πώς είσαι; Εϊ, γιατί δεν μιλάς; Γιατί σφίγγεις τα χείλη σου;

Ο Βασίλης Σαμοΐλης δεν είναι απλώς για μένα ένας πολυγραφότατος εξαιρετικός ποιητής, αλλά τώρα πια ένας φίλος.

Ταξιδεύω από τη σκιά στο φως μ’ ένα βαγόνι σκέψεις.

Ω! Τι ωραίες στιγμές! Τότε που έφευγες για τη δουλειά και σε συνόδευα με το γλυκό στο χέρι… ως την ξώπορτα. Τι ωραίες στιγμές καθώς σ’ ακολουθούσα με το βλέμμα

Τι κράτησες αλήθεια από μένα; Το βράδυ που έγλειφα τα χείλη σου, να φύγει η πίκρα τους, θα το θυμάσαι;

Άνοιξε ψυχή μου το παράθυρο και τρέχα πάνω σε ανοιχτές θάλασσες Κυλίσου στο χορτάρι και χάιδεψε τα σύννεφα Αξίζεις να βρίσκεσαι κοντά στα πουλιά και στα δέντρα Μην υποκύπτεις στα

Αν και έψαξα όσο μπορούσα, δεν μπόρεσα να βρω ούτε ένα ψέμα. Τα χρησιμοποίησες όλα για να φτιάξεις τον μύθο σου.

Παρακαλώ μην μου την τσαλαπατήσετε. Αφήστε την να περάσει αγέρωχη στο άρμα της. Απόσμασμα από το βιβλίο του Νίκου Παπανικολάου «Στις σκιές σε αγναντεύω, μα σε προσμένω στο φως», των εκδόσεων

Η γλώσσα είναι δείκτης κατά κεφαλήν καλλιέργειας.