Δεν μπόρεσα να γράψω άδειος ο νους από εμπνεύσεις, άδεια η ψυχή από ερεθίσματα. Στον πόλεμο των ιδεών πάλεψα σκληρά ενάντια στην απληστία, στην αγνωμοσύνη, στην αδιαφορία, στην αναισθησία των

Συχνά αναρωτιέμαι ποιο είναι το νέο νόημα που μπορεί να δώσει στη ζωή του ένας άνθρωπος στην εποχή της κρίσης. Πώς, παρά την οικονομική ένδεια και τον θορυβώδη πάταγο των

Κάποια στιγμή μια παλιά φίλη μου από τα φοιτητικά χρόνια, δικαστής, ήρθε με τον άντρα της για να υποβάλουν αίτηση διαζυγίου. Ήταν και οι δύο πάρα πολύ στενοχωρημένοι, αυτή όμως

Αν ρωτήσεις οποιαδήποτε σύγχρονη κοπέλα «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», καμιά δεν πρόκειται να σου απαντήσει σύζυγος και μητέρα.

Σε φιλικό περιβάλλον προέκυψε συζήτηση για την ικανοποίηση από την εργασία.

Μια ξεφτισμένη ζωγραφιά τα μάτια μου. Με έπνιξε το ξημέρωμα ένας ωκεανός από αδίστακτες εικόνες, που ξέθαψαν τα κύματα καθώς κοιμόμουν. Πώς να αντιστεκόμουν έτσι απροετοίμαστος;

Πώς αλήθεια θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα και να αντιστραφεί η εθνική μας κατάθλιψη;

Σε αυτούς τους καιρούς το να δημιουργούνται μικρά στέκια αντίστασης και προβληματισμού, χωρίς πολλές απαιτήσεις χώρου και ανέσεων, αλλά με περίσσευμα καρδιάς και διάθεση προσφοράς, είναι μια παρηγοριά.

Ψάχνω στους δρόμους για παιδικές φωνές… Ούτε μια! Μόνο ήχοι από αυτοκίνητα και μηχανές. Κοιτάω μήπως πεταχτεί ξαφνικά μια μπάλα πάνω μου, σημάδι ότι κάποια παιδιά παίζουν!

Σε διαφήμιση γνωστού αναλγητικού σκευάσματος πλανάται το ερώτημα: «Πόνος στους μύες και στις αρθρώσεις;».