Προτιμώ να γίνω ένα ασήμαντο χορταράκι. Ούτε το χρώμα, ούτε το άρωμα θέλω πάνω μου.

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε.

Και αν δεν υπήρχες εσύ πες μου για ποιον να υπάρχω;

Το πέρασμα του χρόνου μπορεί να ρυτιδώσει το δέρμα, αλλά η απώλεια του ενθουσιασμού ρυτιδώνει την ψυχή.

Ένα πολύ όμορφο λίγο, μπορεί να είναι περισσότερο απ’ το πολύ…

Αχνίζει ο καφές στα φλιτζάνια, το άρωμά του σε ταξιδεύει στα σοκάκια της πόλης με τα παλιά καφενεία κι έπειτα χαράζει κι αυτός τους δρόμους του πεπρωμένου στο κοίλο λευκό

Διάβασα σε ένα ποστ – όχι ότι δεν το υποπτευόομουν, πως κάποιοι ονειρεύονται την ανασύνταξη και επαναφορά παλαιών πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να σωθεί η οικονομία.

Η χαρά που βγαίνει από την καρδιά της λύπης είναι διπλή χαρά. Ν.Π.