Έτσι, είμαι εγώ. Μερικές φορές χαμένη σαν μοναχική παραλία που αποζητά κάποιες φωνές να συνομιλήσει.

Τη νύχτα σπέρνει χρυσαφένια μάγια ο Θεός για να θερίσεις εσύ χαμόγελα το ξημέρωμα…

Οι άνθρωποι που πήρανε το λίγο, που τους κρατήσανε σε γυάλινα κλουβιά και τους καλούσαν δεδομένους, γίνονται όμορφα εξωτικά πουλιά.

Όταν ακούω το ρήμα «παρασύρθηκα», κρατάω μόνο το δεύτερο συνθετικό…

Δεν φαντάζεστε πώς προσποιείται τον έρωτα, ο πληγωμένος εγωισμός…