-Μωρή… Ε μωρή! Μωρήηηηη! -Έλα πια, σε άκουσα. Τι φωνάζεις; Δεν ακούω; Λες δεν ακούω; -Όχι καλέ. -Ε; -Α καλά! -Τι καλά; -Ακούς ό,τι σε συμφέρει. -Ποιον συμφέρει να ακούω;

Αλλάζεις το όνομά σου. Το χαμόγελό σου άλλοτε δροσιά άλλοτε χίμαιρα.

Μην με αφήνεις να απλώσω τα μικρά όνειρά μου στις χούφτες σου, καθώς ανοίγουν να υποδεχτούν το φως που βγαίνει από το σώμα μου μικρός άνεμος που στροβιλίζεται επάνω στο

Έχω πιει. Για άλλη μια φορά έχω πιει.

Ήταν μια γλυκιά, ερωτική βραδιά. Με πολύ συναίσθημα, ποίηση, τραγούδι.

Στην παρουσίαση-γιορτή του βιβλίου «Θαλασσογραφίες» του ποιητή Μάνου Καστέλη, των εκδόσεων ΚΟΜΝΗΝΟΣ, που έγινε στον Κεραμεικό, όλα κύλησαν πανέμορφα σε μια κατάμεστη αίθουσα.

Δεν γνωρίζω καμία καλλίτερη σύνδεση της έννοιας και της ιδέας με τα πράγματα από αυτή που επιτυγχάνεται στη Σωκρατική Απολογία.

Η αμερικανική εργατική τάξη γέννησε το 1819 τον βάρβαρο φιλόσοφο που θα έγραφε ένα έπος-χαστούκι στον αμερικανικό κομφορμισμό και έπος-εφαλτήριο για τις μελλοντικές γενιές  ποιητών.

Γουόλτ Γουίτμαν ήταν κορυφαίος Αμερικάνος ποιητής του 19ου αιώνα, υποστηρικτής του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έτσι όπως σκύβεις να μου μιλήσεις, ακουμπώ το μάγουλό μου στο δικό σου… Κι εσύ γελάς, πόσο ωραία γελάς!